Z głębokim żalem i smutkiem przyjęliśmy wiadomość o śmierci Janusza Wasylkowskiego. Odszedł człowiek wielce zasłużony w opiece nad polskim dziedzictwem kulturowym na Wschodzie, poeta, pisarz, publicysta, kolekcjoner leopolitanów, badacz i znawca historii oraz kultury Lwowa.
Pozostanie w naszej pamięci jako Osoba pełna pasji, oddana sprawom dla Niego najważniejszym, niezastąpiony dyrektor Instytutu Lwowskiego i redaktor naczelny Rocznika Lwowskiego. Do końca życia zabiegał o znalezienie instytucji, która zgodzi się przyjąć i eksponować zbiór ponad 500 unikalnych, archiwalnych prac przedstawiających dawny Lwów.
Zapamiętamy słowa Janusza Wasylkowskiego, które mocno wybrzmiały we wrześniu ubiegłego roku podczas otwarcia na terenie Senatu RP wystawy „Semper Fidelis. Miasta Niepodległej – Lwów w grafice. Miasto. Ludzie. Wydarzenia.”
Historia Polski jest na Wschodzie, a nie we Wrocławiu czy Szczecinie.
Łączymy się w bólu z Rodziną.
Zarząd i Zespół Fundacji „Pomoc Polakom na Wschodzie”
Fot. FPPnW
Notatka biograficzna Janusza Wasylkowskiego za stroną MKIDN:
Janusz Wasylkowski urodził się w 1933 r. we Lwowie. Udział w życiu kulturalnym rozpoczął w latach pięćdziesiątych XX w. podczas studiów na Wydziale Polonistyki Uniwersytetu Wrocławskiego jako współzałożyciel Teatrzyku Satyry „Ponuracy”. Jego twórczość sceniczna rozpoczęła się również we Wrocławiu. Pierwszą sztuką była komedia Wszystko przepadło (1957) wystawiona w przemyskim Teatrze Fredreum. W późniejszych latach powstały kolejne utwory, m.in.: Początek komedii (1961), Węzeł rodzinny i Upalny dzień (1963), Ten trzeci w (1965), Dyptyk katastroficzny (1975), Królewski błazen (1984), Trzasnęło nas po fajrancie (1985). W latach 1972-1974 Janusz Wasylkowski był kierownikiem artystycznym Teatru Rozrywki TVP, dla którego zrealizował 45 spektakli, a w latach 1987-1988 kierował Teatrem „Buffo”.
Szczególnie ważną i owocną sferą działalności Janusza Wasylkowskiego była popularyzacja historii oraz dziedzictwa Lwowa i Kresów Wschodnich. Od 1982 r. uczestniczył w pracach podziemnego zespołu „Historii Lwowa” (działającego pod opieką ks. prof. Marka Kiliszka przy parafii Św. Trójcy na Solcu w Warszawie). W 1990 r. powołał do życia Instytut Lwowski, a w 1991 r. wydał pod swoją redakcją pierwszy tom „Rocznika Lwowskiego”. Dotychczas ukazało się jego 21 tomów. Na łamach tego periodyku publikowane były teksty nie tylko autorów krajowych, ale również twórców i badaczy polskich zamieszkałych na Ukrainie.
Za wieloletnią działalność w sferze ochrony i popularyzacji dziedzictwa Lwowa został odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Otrzymał również Złotą Odznaką Związku Ziem Wschodnich w Londynie, medal „Pro memoria”, wyróżnienie honorowe Nagrody literackiej im. Władysława Reymonta (za wszelkie zasługi dla ocalenia pamięci Lwowa), odznaczenie „Polonia Mater nostra est” oraz nagrodę „Kustosz Pamięci Narodowej”.
